Στο "After life" παρακολουθούμε μία εβδομάδα μίας ιδιόμορφης υπηρεσίας που προετοιμάζει τους ανθρώπους που έχουν πεθάνει να επιλέξουν την καλύτερη ανάμνησή τους. Στο τέλος της βδομάδας την κινηματογραφούνε και την προβάλουν στους συνεντευξιαζόμενους που θα προχωρήσουν έτσι στην αιωνιότητα χωρίς τα βάρη των υπόλοιπων αναμνήσεων της ζωής τους.
Πρόκειται για τη δεύτερη ταινία μυθοπλασίας του γιαπωνέζου σκηνοθέτη που βραβεύτηκε φέτος με το Χρυσό Φοίνικα για την ταινία του "Κλέφτες καταστημάτων". Ο Koreeda ξεκίνησε ως δημιουργός ντοκιμαντέρ, κάτι που είναι εμφανές σε όλες του τις ταινίες, αλλά ακόμα περισσότερο στην ταινία που θα παρακολουθήσουμε σήμερα.
Εδώ o Koreeda χρησιμοποιεί ένα σύνολο από επαγγελματίες ηθοποιούς, αλλά και καθημερινούς ανθρώπους που εξομολογούνται πραγματικά περιστατικά της ζωής τους μπροστά στην κάμερα και επομένως μπροστά και στους θεατές.
Είναι μία βαθύτατα φιλοσοφική ταινία για την ουσία της ζωής που, αν και διαφέρει αισθητικά από τις πιο ώριμες δουλειές του σκηνοθέτη, εμπεριέχει το σύμπαν της φιλοσοφίας που διατρέχει όλη τη φιλμογραφία του: την έμφαση που δίνει στις οικείες στιγμές της καθημερινότητας, στιγμές που μπορεί να μοιάζουν ασήμαντες στη ζωή μας. Είναι όμως ο θάνατος που δίνει αξία σε αυτές τις φευγαλέες στιγμές.
Αυτή η επιλογή του οικείου σε αντίθεση με το φανταστικό - φαντασιακό, της αποδοχής σε αντίθεση με τη φυγή, μπορούμε να τη διαβάσουμε και ως την άποψη του σκηνοθέτη για το έργο του και γενικότερα για τον κινηματογράφο.
Τι είναι η ζωή παρά οι αναμνήσεις μας. Τι είναι όμως και οι αναμνήσεις; Μία στρεβλή, θολή, υποκειμενική μίμηση. Το μόνο που κάνει ο κινηματογράφος είναι να προσπαθήσει να αποτυπώσει την "αίσθηση" αυτής της πραγματικότητας. Είναι η σύγκρουση μεταξύ διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Το σινεμά μπορεί να αποτελέσει μία φυγή από τη ζωή μας ή μία αφετηρία για μία εσωτερική εμβάθυνση.
Ο Koreeda είναι ένας πραγματικός auteur του σινεμά, που επανέρχεται συνεχώς στους ίδιους προβληματισμούς με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Τον έχουν χαρακτηρίσει ως συνεχιστή του Yasujiro Ozu αν και ο ίδιος δηλώνει πως το σινεμά του είναι πιο κοντινό σε αυτό του Mikio Naruse [γιαπωνέζος σκηνοθέτης ειδικευόμενος σε σκοτεινά δράματα της εργατικής τάξης] – και του Ken Loach.
Για να κλείσουμε με μία φράση από το περιοδικό Sight & Sound:
"Ο λόγος που συνδέουμε τον Koreeda με τον Ozu είναι επειδή μας αφήνει την ίδια περίπου γεύση και επίγευση, δηλαδή μία βαθύτερη αίσθηση της ζωής. Όπως το γιαπωνέζικο Τόφου [που μοιάζει να μη διαθέτει ξεχωριστή γεύση, γλυκό ή αλμυρό]. Σε πρώτη ματιά φαίνεται φτωχό μπροστά σε φανταχτερα πιάτα και επιδόρπια. Αλλά αν πετύχεις έναν master chef που θα μπορεί να αναδείξει τις λεπτές του γεύσεις, σου αλλάζει για πάντα τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι & βιώνεις ακόμα και ένα απλό Τόφου."
Καλή προβολή.
After Life by on Scribd