Aλληγορία της απομόνωσης και αναζήτησης ταυτότητας στο δύσκολο πολιτικό και κοινωνικό κλίμα της Ισπανίας του Φράνκο. Οι ήρωες ανασαίνουν μέσα σ’ ένα μελαγχολικό σπίτι που μοιάζει με κυψέλη και που τέμνεται από λωρίδες φωτός. Έξω, το φάντασμα του φρανκισμού και το φάσμα του κινηματογράφου ενώνονται σε μια αγωνιώδη αναζήτηση της ενηλικίωσης, πραγματικής και πνευματικής.
Ο Erice είναι μια εντελώς ειδική περίπτωση τελειομανούς δημιουργού που επηρέασε τον Ισπανικό και τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Σε διάστημα τριάντα χρόνων έχει κάνει μόνον τρεις ταινίες μεγάλου μήκους και δύο μικρού. Ο ποσοτικά φτωχός αυτός απολογισμός αντισταθμίζεται από την ποιότητα των έργων του.
Οι ταινίες «Το Πνεύμα του μελισσιού» και ο «Νότος» ασχολούνται με τα ταραγμένα τοπία της παιδικής ηλικίας, η οποία κινηματογραφείται σαν μια άγνωστη χώρα, ποιητική και τρομακτική ταυτόχρονα. Στο «Όνειρο του φωτός», με αφορμή την τέχνη της ζωγραφικής κάνει ένα πικρό σχόλιο για την αγωνία της δημιουργίας, τη φθορά των πραγμάτων και το πέρασμα του χρόνου.
Ο κινηματογράφος του Víctor Erice διαβάζεται σαν ποίημα. Και αυτό γιατί χρησιμοποιεί την εικόνα για να μπει στην ιστορία. Δεν καταγράφει αλλά παράλληλα μελετάει και αναλύει τους ήρωες, τις καταστάσεις, τις στιγμές. Μόλις η εικόνα φτάσει στο μάτι του θεατή την ακινητοποιεί σχεδόν για να αποκαλύψει την ψυχική και ηθική κατάσταση των χαρακτήρων και τα αίτια που τη δημιούργησαν. Έτσι ο σκηνοθέτης, μαιτρ της ατμόσφαιρας, μας οδηγεί βήμα-βήμα μέσα από μια φαινομενικά συνηθισμένη ηθογραφία στην αναζήτηση της ταυτότητας και του προσανατολισμού του ατόμου σε έναν κόσμο μοναξιάς και αποξένωσης...
Κείμενο από το site camerastyloonline.wordpress.com
The Spirit of the Beehive by Cinediadromes on Scribd