Ένας ασφαλιστής ερωτεύεται μια παντρεμένη γυναίκα και μπλέκει σε μια υπόθεση φόνου και ασφαλιστικής απάτης με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ο ελληνικός τίτλος της ταινίας είναι αρκετά αποπροσανατολιστικός. Αρχικά η ταινία κυκλοφόρησε με τον τίτλο Κολασμένη Αγάπη. Κάποια στιγμή “διορθώθηκε” με το “Διπλή ταυτότητα” μπερδεύοντας ίσως το identity με το idemnity που θα πει αποζημίωση. Ο κυριολεκτικός τίτλος της ταινίας δηλαδή είναι “Διπλή αποζημίωση”.
Τα είδη στον κλασικό κινηματογράφο του Χόλιγουντ μπορεί σε γενικές γραμμές να χρωστάνε την καταγωγή τους σε άλλες τέχνες (θέατρο & λογοτεχνία), αλλά κατά κύριο λόγο οφείλουν την ομοιομορφία τους στην καθετοποιημένη βιομηχανική παραγωγή των ταινιών εκείνης της εποχής. Μία επιτυχημένη ταινία γίνεται γρήγορα συνταγή η οποία επαναλαμβάνεται σε παραλλαγές έως ότου χάσει την εμπορική της λάμψη.
Κάπως έτσι δημιουργήθηκε στην πράξη το είδος φιλμ νουάρ, που κινείται ανάμεσα στα σαφώς πιο συγκεκριμένα και συγγενικά είδη της αστυνομικής και γκανγκστερικής ταινίας. Εμφανίστηκε το 1941 την ίδια χρονιά με το Περλ Χάρμπορ και την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο με το "Γεράκι της Μάλτας" σκηνοθεσίας Τζον Χιούστον με πρωταγωνιστή τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Η περίοδος της ακμής του βρίσκεται ανάμεσα στο 1944 και το 1951, αποτυπώνοντας τα δύσκολα χρόνια του 2ου παγκοσμίου πολέμου και κυρίως τον τρόμο και την ανασφάλεια που επικράτησε με την εγκαθίδρυση του λεγόμενου Ψυχρού πολέμου ανάμεσα στις 2 πυρηνικές υπερδυνάμεις.
Ως είδος έχει ασαφή όρια, αλλά κάποια χαρακτηριστικά τα συναντάμε συχνότερα.
- η ιστορία συνήθως αρθρώνεται γύρω από δύο πρόσωπα κλειδιά
1. τον ιδιωτικό αστυνομικό (ή δημοσιογράφο ή ασφαλιστή) ο οποίος είναι κυνικός, βίαιος, ατομικιστής και το υποκείμενο που καθοδηγεί την αφήγηση εντός ή εκτός πλάνου
2. την επικίνδυνη και μοιραία γυναίκα που σαν αρπακτικό παρασύρει τον άνδρα στην καταστροφή του.
- το περιβάλλον που εξελίσσεται η ταινία είναι συνήθως αστικό, σκοτεινό και νυχτερινό.
- η ίντριγκα είναι εξίσου σκοτεινή με την εικόνα και η αφηγηματική δομή καταφεύγει συχνά σε μη γραμμική αφήγηση με τη χρήση των φλας μπακ.
- η ηθικολογία απουσιάζει σε γενικές γραμμές. Το φιλμ νουάρ επιλέγει να κινείται σε κοινωνίες όπου το σωστό και το λάθος μοιάζουν ρευστές έννοιες
- και τέλος η σχέση του με τα λογοτεχνικά αστυνομικά μυθιστορήματα της σχολής των σκληροτράχηλων, από συγγραφείς όπως Τζέιμς Κάιν, Ντάσιελ Χάμετ και Ρέιμοντ Τσάντλερ (που είναι και ο σεναριογράφος της σημερινής μας ταινίας).
Κατά έναν φαινομενικά περίεργο τρόπο η ονομασία αλλά και ο ορισμός του ως είδους προέρχεται από τη Γαλλία. Τον όρο χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο κριτικός του περιοδικού L' Ecran francais Nino Frank το 1946 παρακινούμενος από έναν τίτλο συλλογής αστυνομικών μυθιστορημάτων "Serie Noire" (δηλαδή "μαύρη σειρά").
Η είσοδος του χρώματος στο σινεμά έμοιαζε αρχικά με ταφόπλακα στο φιλμ νουάρ. Αλλά το είδος επανέρχεται κατά τη διάρκεια του σινεμά της αμφισβήτησης τη δεκαετία του 1970 στην Αμερική, με μεγάλους σκηνοθέτες όπως ο Άλαν Πάκουλα, ο Ρόμπερτ Άλντμαν, ή ο Ρομάν Πολάνσκι.
Στο μεταμοντέρνο σύγχρονο σινεμά όπου διαφορετικά είδη συνυπάρχουν στην ίδια ταινία οι πλέον γνωστοί σκηνοθέτες που έχουν επηρεαστεί από το νουάρ είναι οι αδερφοί Κοέν και Κουάντιν Ταραντίνο ξαναδίνοντας λάμψη στο είδος.
Ο σκηνοθέτης Μπίλι Γουάιλντερ ξεκίνησε την καριέρα του στο Χόλιγουντ ως σεναριογράφος. Συνεργάστηκε με αυτή την ιδιότητα με μεγάλους σκηνοθέτες όπως τον Έρνστ Λιούμπιτς στην κλασική κωμωδία Νινότσκα. Υπήρξε για μεγάλο διάστημα ένας μίδας της βιομηχανίας που καταπιανόταν με διαφορετικά είδη με τεράστια εμπορική και όχι μόνο επιτυχία. Κάποιες από αυτές ήταν η Λεωφόρος της Δύσεως (Sunset Boulevard) 1950, Ace in the Hole (1951), Μερικοί το προτιμούν καυτό (1959), Η γκαρσονιέρα (1960).
Double Indemnity by Georgio Plizopoulos on Scribd