Όμως ο κόσμος των νεκρών δεν είναι ο κόσμος του σκότους. Είναι γεμάτος χρώματα, χιούμορ, τραγούδι σε αντίθεση με τη γοτθική ατμόσφαιρα που επικρατεί στους ζωντανούς.
Η ταινία δεν είναι computer animation, δεν βασίζεται στην ψηφιοποίηση εικόνας μέσω υπολογιστή αλλά, χρησιμοποιεί μια εντελώς διαφορετική τεχνική. Αυτή του stop-motion animation για την οποία επιστρατεύονται κούκλες των οποίων οι σκηνές γυρίζονται καρέ-καρέ προκειμένου να τους δοθεί η απαραίτητη κίνηση που με την σειρά της θα δώσει ζωή στο εκάστοτε πλάνο.
Μεγάλος παραμυθάς της εποχής μας, ο Τιμ Μπάρτον συνδυάζει την παιδική φαντασία με γοτθικά στοιχεία τρόμου από τη λογοτεχνική παράδοση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Ένγκαρ Άλαν Πόε. Η αγάπη του για τις (παλαιότερες ειδικά) ταινίες τρόμου και cult είναι εμφανείς σε όλη την πορεία του, από τη χρησιμοποίηση του ηθοποιού - είδωλο του Vincent Price στο μικρού μήκους Vincent έως τη βιογραφία του, για πολλούς χειρότερου σκηνοθέτη όλων των εποχών, Edward D. Wood Jr με τον Τζόνι Ντεπ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Έχοντας δείξει την κλίση του στο σχέδιο από πολύ μικρός, σπούδασε στο Ινστιτούτο Καλών Τεχνών στην Καλιφόρνια και μετέπειτα (όπως τόσοι άλλοι συμφοιτητές του) μεταπήδησε στη Ντίσνεϊ, ως σχεδιαστής κόμικ.
Μετά την επιτυχία του μικρού μήκους Βίνσεντ (1982) η Ντίσνεϊ του χρηματοδότησε τη μισής ώρας ταινία Frankenweenie (1984) μία παρωδία του Φρανκενστάιν. Η Ντίσνεϊ θεώρησε πως η ταινία παραήταν σκοτεινή για μικρά παιδιά, αλλά η ταινία αποτέλεσε και το διαβατήριο του Μπάρτον για το Χόλιγουντ.
Πρώτη του μεγάλη επιτυχία ο Σκαθαροζούμης (1988), ενώ οι ταινίες με τον Μπάτμαν (1989, 1992) πιστοποίησαν την ικανότητά του να επιβιώνει στη βιομηχανία του θεάματος με μεγάλες παραγωγές.
Χαρακτηριστικοί του σταθμοί στην καριέρα του τα: Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης (1993 συμμετοχή μόνο ως σεναριογράφος), το Εντ Γουντ (1994), Ο μύθος του ακέφαλου καβαλάρη (1999), Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας (2005), Sweeney Todd: Ο φονικός κουρέας της οδού Φλιτ (2007), όπως και η τελευταία του ταινία Μις Πέρεγκριν: Στέγη για ασυνήθιστα παιδιά (2016).
Corpse Bride by Georgio Plizopoulos on Scribd